- سنگ در دهان انداختن (نُ کَ دَ)
خاموش بودن. (غیاث). مرادف از زبان افتادن و خاموش بودن. (آنندراج) :
بنفشه پیش خطت قفل بر زبان انداخت
گهر ز شرم لبت سنگ در دهان انداخت.
میرزا صائب (از آنندراج)
بنفشه پیش خطت قفل بر زبان انداخت
گهر ز شرم لبت سنگ در دهان انداخت.
میرزا صائب (از آنندراج)